باندینگ در دندانپزشکی به فرآیند اتصال مواد ترمیمی به ساختار دندان با استفاده از عوامل باندینگ گفته میشود. این تکنیک نه تنها در ترمیمهای زیبایی بلکه در ترمیمهای عملکردی نیز کاربرد دارد. باندینگ به عنوان یکی از روشهای اساسی در دندانپزشکی مدرن، شامل استفاده از مواد شیمیایی خاص و روشهای مکانیکی برای ایجاد پیوندی محکم و پایدار بین دندان و مواد ترمیمی است.
اصول باندینگ
باندینگ دندان شامل چند مرحله اصلی است: آمادهسازی سطح دندان، اعمال عامل باندینگ، و قرار دادن ماده ترمیمی. آمادهسازی سطح دندان معمولاً شامل اچینگ (Etching) با اسید فسفریک برای ایجاد سطحی زبر است که باندینگ بهتر صورت گیرد. عامل باندینگ (Adhesive) معمولاً رزینهای کامپوزیتی هستند که به داخل توبولهای دنتینی نفوذ میکنند و پیوند شیمیایی و مکانیکی قوی ایجاد میکنند.
فناوریهای جدید
توسعه فناوریهای جدید مانند فناوری Quad-Adhesive در محصولات جدید نظیر BeautiBond Xtreme باعث بهبود کیفیت باندینگ شده است. این فناوریها قابلیت اتصال به مواد مختلف مانند مینای دندان، عاج، زیرکونیا، آلیاژهای فلزی و سرامیکهای شیشهای را دارند. فناوری Quad-Adhesive ترکیبی از چهار نوع چسب مختلف است که به افزایش چسبندگی و کاهش حساسیت پس از درمان کمک میکند.
مزایا و معایب
باندینگ دندانپزشکی مزایای زیادی از جمله حفظ ساختار دندان، زیبایی بالا و زمان کوتاه درمان دارد. با این حال، چالشهایی مانند حساسیت پس از درمان و نیاز به تکنیکهای دقیق وجود دارد. فرمولهای بدون HEMA مانند BeautiBond Xtreme باعث بهبود پایداری چسب و کاهش حساسیت پس از درمان میشوند. از دیگر مشکلات میتوان به نیاز به محیط خشک برای برخی از باندینگها اشاره کرد که ممکن است در محیط دهان چالشبرانگیز باشد.
جمع بندی
باندینگ در دندانپزشکی نقش مهمی در بهبود کیفیت درمانهای دندانپزشکی دارد. توسعه و استفاده از فناوریهای جدید میتواند به افزایش کارایی و کاهش مشکلات مرتبط با این فرآیند کمک کند. انتخاب مناسب سیستم باندینگ و تکنیک اجرایی درست میتواند نتایج درمانی بهتری را به همراه داشته باشد.
منابع
Van Meerbeek, B., et al. (2003). “State of the art of self-etch adhesives.” Dental Materials 19.6: 490-501.
Perdigão, J. (2007). “New developments in dental adhesion.” Dental Clinics of North America 51.2: 333-357.